Ruda w Wielkim Mieście

Złośliwość – wg słownika języka polskiego PWN - zaskakujący w przykry sposób, lubiący sprawiać innym przykrość; też: wyrażający takie intencje. Jest obecna w życiu codziennym, jesteśmy poddawani próbom złośliwców lub też sami posługujemy się takimi uwagami. Warto czy nie warto? Czy jest w dobrym tonie - bycie złośliwym?

Do tej pory dostawaliście szczątkowe informacje, zajawki, migawki, urywki i takie tam inne bzdety. Wiedzieliście, że wiele się zmieni, a przynajmniej na to starałam się Was przygotować. Z samą sobą poszło nieco gorzej, no ale...
Czas rozwiać wszelkie wątpliwości i niedomówienia. It's time to face the truth, jak mawiał klasyk.

Podobno Rude są szalone. Podobno niczego się nie boją i do wszystkiego podchodzą z zimną krwią. Rudzi to podobno nawet duszy nie mają...
Sęk w tym, że te wszystkie "podobno" nie zawsze mają odzwierciedlenie w rzeczywistości. W moim przypadku na pewno nie wtedy, gdy uderza się w mój najczulszy punkt, czyli w rodzinę.

Zawsze byłam związana z rodzicami. Mogłam się z nimi kłócić, drzeć koty, dyskutować, narzekać, ale nigdy nikomu obcemu nie pozwoliłam powiedzieć na nich złego słowa. Z perspektywy czasu szczerze tego żałuję. Pomimo szacunku, którym ich darzyłam, oni potraktowali mnie całkowicie odwrotnie.
Z pewnych powodów (nie roztrząsajmy ich na forum), z jakimi spotyka się część "statystycznych Polaków", w połowie sierpnia zdecydowałam, że od października zamieszkam sama. I mnie, i im byłoby lżej. Bez niepotrzebnych spięć z matką, z ojcem o matkę itd. Nie chciałam walki, choć wiedziałam, że będzie. Wiedziałam, że będą źli, ale chciałam mieć miejsce, do którego będę mogła wrócić na te cholerne święta, żeby nie siedzieć samej w czterech ścianach. Sęk w tym, że w dzień deadline'u, jaki sobie wyznaczyłam, sytuacja obróciła się o 360 stopni. Grunt usunął mi się spod nóg, bo moja wyprowadzka została przyśpieszona na tę samą noc. Eksmisja załatwiona szybciej niż przez komornika. Nie na za dwa tygodnie, jak planowałam, jak oznajmiłam najspokojniejszym tonem, na jaki było mnie stać. W ten sam wieczór, płacząc jak bóbr, słysząc na swój temat najgorsze wyzwiska i nie mogąc się nawet odezwać pół słowem, w obawie o własną głowę, zabrałam najpotrzebniejsze rzeczy i (dosłownie) uciekłam do brata.

Po trzech nocach, przepłakanych popołudniach, treningu prawie do wycieńczenia, kolejnej konfrontacji z rodzicami... Zajechałam do Wrocławia. Mojej ostoi. Teraz tak mówię, ale początkowo białe ściany mnie przerażały. Ilość kartonów do rozpakowania. Całe życie, "posag" zapakowany w pierwsze lepsze pudła, worki, w cokolwiek, co było pod ręką. Mieszkam w nowym miejscu już drugi miesiąc, a jeszcze nie wszystkie manele zabrałam z bratowej piwnicy. Na raty, kiedy mam czas, wskakuję w pociąg, albo oni, oboje, brat z żoną, moja dwójka ratowników, podrzucają mi to i owo. Właśnie oni, w chwili, gdy wpadłam na głęboką wodę, podali mi rękę i przygotowali "paczkę dla powodzian". W tym przypadku słoiki z pysznościami i winem na gorsze wieczory.
A tych też było sporo. Nadal są. Przez pierwsze dwa tygodnie, po powrocie z pracy, zasypiałam płacząc w poduszkę. Z bezsilności, z bezradności, poczucia wszechogarniającej niemocy. Bo ileż można uśmiechać się do klientów w pracy i proponować kolejną kawę lub porcję obiadu na wynos? I ile razy można chować się w łazience, żeby uronić kilka łez tak, aby koledzy nie widzieli? Co prawda załatwiłam na prędce zaoczną szkołę, miałam jakieś oszczędności, ale byłam sama. Jak palec. "Najbliżsi" bliscy przynajmniej 30 km od Wro.Wtedy przemknęła mi myśl, że z silny ramieniem obok byłoby mi łatwiej. Wiem, że mam sporo problemów i kolejny w postaci mężczyzny nie jest mi potrzebny. Choć może... ?
Zostałam nawet bez ukochanego psa, on by umiał coś zaradzić na moje smutki. Ostatnio jak go zobaczyłam to się popłakałam. Cieszył się na mój widok, nie rozumiał, że jego mamusia już więcej go nie odwiedzi. Po prostu skakał z radości, że mnie widział.

Mijają dwa miesiące mojego "dorosłego i samodzielnego życia", a ja nadal zostawiam mokre ślady na klawiaturze. Czy przestanie boleć? Nie mam pojęcia. Wiem, że nie mam czego się wstydzić. Analizowałam z moimi starszymi bracholami sytuację po kilkadziesiąt razy i wiem, że chęć usamodzielnienia się nie jest niczym złym. Że nie skrzywdziłam nikogo, chcąc żyć ze spokojną głową i skupiając się na tym co ważne: nauce, pracy, a przede wszystkim wypracowując swoje własne szczęście.

Zatem, moi drodzy, nie bójcie się podejmowania ryzykownych kroków. Zwłaszcza, jeśli chodzi o Waszą przyszłość, bo ktoś może to zrobić za Was.

Polecam obejrzeć :)

Nadszedł ten dzień, kiedy ostatecznie musiałam pożegnać się ze swoją adolescencją. Dzień, w którym obchodziłam swoje 20. urodziny.

          Wbrew pozorom, które narzuca tytuł, religijnie wcale nie będzie. Wręcz przeciwnie. Przykładem dla mojego wywodu będzie tym razem sytuacja z mojego osobistego życia. Jak zawsze: bez nazwisk, imion itd. Mam nadzieję, że mój przekaz do Was dotrze i wyciągniecie coś dla siebie... z tej mojej lekcji.

Dziewczyno (tak, ty, bo do ciebie się najpierw kieruję - podobno tego wymaga kultura). Czytaj uważnie. Zaproś przy okazji swojego mężczyznę, jemu też się to przyda.

Zdarza się czasem tak, że jest ktoś, kogo znacie całe życie, bądź ten ktoś zna was od pieluch, albo po prostu - kręci się gdzieś w okolicy i wasza znajomość opiera się na zwykłym "cześć-cześć" na ulicy.
Zdarza się pewnie też tak, że to zwykłe "cześć" zamienia się w coś dłuższego, w rozmowę, rozpoczętą przez przypadek w sklepie, w serię smsów, w spacer, długie wymiany pocałunków...
Kojarzycie sytuację?
Takie coś przytrafiło się też Rudej. Zaraz zaczniecie się śmiać, że kolejny facet pojawia się w moim życiu, że jeszcze poprzedniego związku dobrze nie zakończyłam, a tu proszę, wpadła jak śliwka w kompot. Bez oceniania proszę. Zdaję sobie sprawę z własnych błędów... Młoda jestem. Jeszcze mogę.
Wracając do tematu... Chciałam zrobić sobie przerwę od facetów. Poprzedni "związek" okazał się totalnym niewypałem, ale natrafił się ON. Znamy się niby od lat, jednak nigdy nie mieliśmy szansy na dłuższą rozmowę. Kiedyś traktowałam go bardziej jak brata (mam mnóstwo przyszywanych sióstr i braci, o tym może innym razem), później po prostu jako sąsiada. Zaczepiłam go u mnie w sklepie. Zniknął mi z oczu na jakiś czas i po prostu byłam ciekawa, gdzie się podziewał. Następnym razem wymieniliśmy się numerami. Nie powiem, zaskoczył mnie pocałunkiem. Całą masą. Nigdy w swoim życiu nie miałam takiego moralniaka. Niby tamten od miesiąca mnie olewał i "nie miałby pretensji, gdybym go zostawiła", ale też nie zamknęłam historii zdaniem "to koniec". Miałam takie poczucie obowiązku obywatelskiego. Nie było mi jednak dane. Kolejny spacer, kolejne pocałunki, postawiony krok dalej. Smsy na dzień dobry, na dobranoc, komplementy... Nie chciałam związku, chciałam odpoczynku, szukałam pocieszenia i początkowy pomysł zrobienia z niego "kolegi od potrzeb" (mówiąc delikatnie, oczywiście) nie wydawał się taki głupi.
Któregoś razu spytałam go czego tak właściwie ode mnie chce: czegoś konkretnego czy po prostu chce mnie zaliczyć? Wolałam usłyszeć wprost, nie robić sobie (nie daj Boże) jakichś złudnych nadziei.
Zaczął mówić, że chce, żebym do niego wyjechała (nie pracuje w kraju, na kilka miesięcy w roku zjeżdża do domu), żebym szybko skończyła szkołę, że przyjadę na wakacje, rodzina, dzieci, zwierzęta, etc, etc...
Uległam. Uwierzyłam.
Szybko wylądowaliśmy tam, gdzie prowadzi temperament dwóch wariatów.
Nie powiem... ogień. Za każdym razem. Bez względu na poświęconą ilość czasu, miejsce i początkowe chęci. Zawsze.
Tylko co z tego? Mój temperament często mnie gubi.
Nawet, jeśli się o coś na niego obraziłam (a nie robię tego bez powodu), zawsze, ale to zawsze mu ulegałam. Mam mu mnóstwo rzeczy do powiedzenia, często przykrych, do zarzucenia: że mnie zaniedbuje, że nie kocha, że nie stara się, że nie ma czasu...
Wiem, że przyjdzie, a ja i tak mu ulegnę.
Raz jedyny w życiu tak miałam, sami pewnie wiecie jaki czas temu to było. To się chyba nazywa miłość. Szkoda, że w moim wydaniu jest tak nierozważna.

Dlatego, drogie Panie! Zdaję sobie sprawę, że niektóre z was są tak samo walnięte jak ja. Czasem jednak trzeba strzelić focha, nawet jeśli nie lubicie się kłócić. Facet musi zrozumieć, że musi się starać.
Także macica na supełek.

Drodzy Mężczyźni! Życie z wami wyprowadza mnie z równowagi, ale bez was byłoby tragicznie nudne. Pamiętajcie jednak, że cudowny seks nigdy nie zastąpi choćby pięciu minut przytulenia dziennie.


P. S. Trzymajcie za mnie kciuki, przede mną ciężka konfrontacja. Mam nadzieję, że w końcu uda mi się wyrzucić to co mi leży na sercu (czy też innym organie...).
...i że mój Mężczyzna jednak okaże się odpowiedzialnym mężczyzną. Mężczyzną, który będzie moim do końca.

P. P. S. Zapraszam na Facebook'a Rudej: https://web.facebook.com/RudawWielkimMiescie/?ref=aymt_homepage_panel oraz na Instagram: @rudainthecity

:)